- risus
- rīsus, ūs, m. [id.], a laughing, laughter, laugh (equally freq. in sing. and plur.):II.
risum movere... quid sit risus,
Cic. de Or. 2, 58, 235 sq.; cf.the whole chapter, De risu,
Quint. 6, 3:alicui risum magis quam stomachum movere,
Cic. Att. 6, 3, 7; cf.:risum judicis movere,
Quint. 6, 3, 1:risus populi factus est,
Cic. Verr. 2, 4, 12, § 27; cf.: risus facere, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 9, 1:miros risus nos edere,
Cic. Q. Fr. 2, 8 (10), 2;for which: ne spissae risum tollant coronae,
Hor. A. P. 381:risus captare,
Cic. Tusc. 2, 7, 17; so,risum captare,
Quint. 6, 3, 26; 8, 3, 48:mediocris quidam est risus consecutus non in te, sed, etc.,
Cic. Fam. 5, 2, 2:in eam tabulam magni risus consequebantur,
id. Q. Fr. 2, 6, 5:togam sum ejus magno hominum risu cavillatus,
id. ib. 2, 10 (12), 2:risu cognoscere matrem,
Verg. E. 4, 60:amara lento Temperet risu,
Hor. C. 2, 16, 26:proditor Gratus puellae risus,
id. ib. 1, 9, 21; id. S. 1, 4, 34:risui sorori fuit,
Liv. 6, 34; Just. 1, 4, 12; 44, 2, 4:nimis aegre risum continui,
Plaut. As. 3, 2, 36:nequeo risu me admoderarier,
id. Mil. 4, 2, 81:risu emoriri,
Ter. Eun. 3, 1, 42: risu clandestino rumpier, Afran. ap. Non. 503, 14:unde oriebantur risus dulcesque cachinni,
Lucr. 5, 1403:paene ille timore, ego risu corrui,
Cic. Q. Fr. 2, 8 (10), 2.—Transf., an object of laughter:2.deus omnibus risus erat,
Ov. F. 1, 438.—A jest, a practical joke, mockery:3.qui per jocum deos inridens, jussit, etc.... qui risus populo cladem attulit,
Cic. N. D. 2, 3, 7.—Personified, as a deity, App. M. 3, p. 134, 12.
Lewis & Short Latin Dictionary, 1879. - Revised, Enlarged, and in Great Part Rewritten. Charlton T. Lewis, Ph.D. and Charles Short. 2011.